Łysienie z pociągania

Charakterystyka

Łysienie z pociągania (traction alopecia), nazywane także łysieniem mechanicznym i łysieniem trakcyjnym, spowodowane jest przewlekłym i powtarzającym się naciąganiem włosów poprzez konkretne fryzury oraz upięcia, a także nakrycia głowy. Długotrwałe napięcie osłabia mieszki włosowe, prowadząc do nadmiernego wypadania włosów i łysienia. W początkowych fazach choroby utracone włosy mogą odrosnąć po wyeliminowaniu czynnika sprawczego. Po dłuższym czasie dochodzi jednak do bliznowacenia mieszków włosowych i łysienie jest nieodwracalne. Z tego względu bardzo istotne jest wczesne rozpoznanie choroby i wdrożenie celowanego leczenia.

Objawy łysienia z pociągania obejmują utratę lub przerzedzenie włosów dookoła głowy, nad czołem, nad uszami, lub w innym miejscu, w którym dochodzi do ich naciągania. Charakterystycznym, choć nie zawsze obecnym symptomem, jest pas ułamanych i rzadkich włosów w okolicy twarzy, szczególnie nad czołem, za którym znajduje się pas lub placek wyłysienia. Łysieniu trakcyjnemu może towarzyszyć wzmożona łamliwość włosów, tkliwość skóry głowy, pieczenie, zaczerwienienie, ból i występowanie grudek oraz krost.

Przyczyny

Łysienie trakcyjne może dotknąć każdego, bez względu na płeć i wiek, jednak najczęściej doświadczają go czarnoskóre kobiety i latynoski ze względu na noszenie tradycyjnych, ciasnych fryzur. W grupie ryzyka znajdują się także osoby, których zawód wymaga ciasnego spinania włosów (np. baletnice, asystentki pokładowe). Łysienie z pociągania może być jednak spowodowane wieloma czynnikami, a do najważniejszych zalicza się:

  • noszenie ciasnych fryzur, takich jak koki i kucyki,
  • spanie z wałkami na głowie,
  • noszenie długich warkoczyków, afroloków i dredów,
  • przedłużanie włosów,
  • specjalne upięcia włosów stosowane u Pacjentek poddających się operacjom plastycznym i przechodzącym rekonwalescencję,
  • noszenie nakryć głowy takich jak turbany, chusty, czepki i kaski ochronne,
  • zabiegi chemiczne, takie jak trwałe prostowanie, szczególnie w połączeniu z fryzurami napinającymi włosy,
  • stylizacja na szczotce modelującej.

Czynnik prowokujący łysienie trakcyjne musi występować nieprzerwanie przez dłuższy czas. Sporadyczne modelowanie włosów na szczotce czy okazyjne ciasne upięcie nie doprowadzą do wystąpienia tego typu łysienia.

Diagnostyka

W celu rozpoznania łysienia z pociągania dermatolog przeprowadza z Pacjentem szczegółowy wywiad medyczny, podczas którego poruszane są kwestie takie jak początek utraty włosów, sposoby stylizacji i noszone fryzury, historia zdrowotna i wiele innych. Następnie przeprowadzane jest badanie fizykalne i lekarz dokładnie ogląda włosy i skórę głowy. Dermatolog może przeprowadzić badanie wideodermatoskopowe, podczas którego wykonuje się serię zdjęć skóry głowy, łodyg włosów i ujść mieszków włosowych. Dane zapisują się w pamięci narzędzia do wideodermatoskopii, co pozwala na późniejsze porównanie postępów leczenia. Uzyskane obrazy pomagają lekarzowi postawić trafną diagnozę. Jeśli obraz kliniczny łysienia jest niejasny, lekarz może zalecić dodatkowe badania. W diagnostyce różnicowej łysienia trakcyjnego uwzględnić należy łysienie plackowate, łysienie czołowe bliznowaciejące, łysienie androgenowe i trichotillomanię.

Metody leczenia

Terapia łysienia mechanicznego uzależniona jest od wieku i zdrowia Pacjenta, zaawansowania choroby i wielu innych czynników. Najważniejszym krokiem w leczeniu łysienia trakcyjnego jest wyeliminowanie czynnika sprawczego, najczęściej fryzury lub sposobu stylizacji, które nadmiernie naciągają włosy, prowadząc do ich wypadania. Terapia może mieć także na celu przyspieszenie porostu nowych włosów. Zazwyczaj obejmuje leki miejscowe (np. glikokortykosteroidy i minoksydyl), iniekcje glikokortykosteroidów oraz farmakoterapię (w tym doustny minoksydyl). Aby pobudzić odrost włosów, stosuje się również profesjonalne zabiegi, takie jak mikronakłuwanie czy terapia osoczem bogatopłytkowym. Jeśli mieszki włosowe uległy bliznowaceniu, łysienia nie da się odwrócić. W innych przypadkach leczenie jest możliwe i cechuje się wysokim stopniem skuteczności. Po przeanalizowaniu wszystkich czynników lekarz opracowuje optymalny plan leczenia dopasowany do potrzeb i oczekiwań Pacjenta.

TOP