Łysienie androgenowe

Charakterystyka

Łysienie androgenowe (Androgenetic alopecia – AGA) uważane jest za najczęstszy rodzaj łysienia – dotyka około 50% mężczyzn i kobiet w wieku powyżej 50 lat, choć może rozpocząć się w młodszym wieku. Ten typ łysienia wywołany jest przez hormony i czynniki genetyczne, a dokładniej – nadwrażliwość mieszków włosowych na dihydrotestosteron (DHT). Łysienie androgenowe prowadzi do stopniowego zmniejszania się mieszka włosowego aż do jego zaniku. Obszary utraty włosów różnią się w zależności od płci, warto jednak zauważyć, że w przypadku kobiet rzadko dochodzi do całkowitej utraty włosów w określonym miejscu – włosy są przerzedzone, nie występują jednak miejsca całkowicie pozbawione włosów. Łysienie androgenowe, choć jest defektem głównie kosmetycznym, ma negatywny wpływ na samopoczucie chorych, dlatego jeśli stanowi przyczynę niepokoju, warto je diagnozować i leczyć.

Przyczyny

Przyczyny łysienia androgenowego nie są całkowicie poznane, choć wiadomo, że za ten typ łysienia (zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn) odpowiadają czynniki genetyczne i androgeny – hormony odpowiedzialne, między innymi, za procesy wzrostu włosów. W wyniku mutacji genetycznej, której powody nie są znane, mieszki włosowe na głowie zaczynają być nadwrażliwe na dihydrotestosteron (DHT) – aktywną formę testosteronu. Do utraty włosów dochodzi, ponieważ czas trwania anagenu (wzrostu włosów) stopniowo się zmniejsza, a fazy telogenu (spoczynku) wydłuża. W związku z tym, że czas trwania fazy anagenowej określa długość życia włosa, każdy nowy włos jest krótszy od poprzedniego i szybciej wypada, co ostatecznie prowadzi do łysienia.

Rodzaje

Łysienie androgenowe dzieli się zazwyczaj na 2 rodzaje, w zależności od schematu wypadania włosów, które z kolei jest uwarunkowane płcią:

• Łysienie androgenowe typu męskiego – może rozpocząć się w dowolnym momencie po zakończeniu okresu dojrzewania (zazwyczaj między 20 a 30 rokiem życia). Mężczyźni tracą włosy głównie na czole (zakola) i szczycie głowy, a w najbardziej zaawansowanych przypadkach wyłysieć może cała głowa oprócz potylicy i części skroni.
• Łysienie androgenowe typu żeńskiego – najczęściej występuje między 30 a 40 rokiem życia i w okresie pomenopauzalnym. Kobiety łysieją na czubku głowy i w okolicy czołowo-ciemieniowej, lecz w przeciwieństwie do mężczyzn, łysienie jest bardziej „rozlane” – przerzedza się przedziałek, lecz rzadko dochodzi do całkowitej utraty włosów w tym miejscu.

Diagnostyka 

Aby zdiagnozować łysienie androgenowe, lekarz specjalista najpierw przeprowadza wywiad medyczny uwzględniający historię łysienia w rodzinie. Następnie przeprowadzane jest badanie fizykalne, podczas którego lekarz dokładnie ogląda włosy i skórę głowy. Dzięki bezinwazyjnemu badaniu trichoskopowemu specjalista może przyjrzeć się problemowi z bardzo bliska, wykonać wysokiej jakości zdjęcia skóry głowy, łodyg włosów i ujść mieszków włosowych i dokonać dokładnej analizy ich kondycji, co pomaga w postawieniu diagnozy. Wszystkie dane w formie cyfrowej zapisują się w pamięci urządzenia, co  umożliwia monitorowanie efektów leczenia.

Jeśli istnieje podejrzenie występowania innego typu łysienia, niezbędne może okazać się wykonanie dodatkowych badań, w tym laboratoryjnych.

Metody leczenia

Leczenie łysienia androgenowego uzależnione jest od wieku i zdrowia Pacjenta, zaawansowania choroby i wielu innych czynników. Zazwyczaj obejmuje farmakoterapię (minoksydyl oraz finasteryd) oraz zabiegi mające na celu pobudzenie włosów do wzrostu i zahamowanie ich wypadania (terapia osoczem bogatopłytkowym, mezoterapia igłowa, mezoterapia mikroigłowa i inne). Po przeanalizowaniu wszystkich czynników lekarz opracowuje optymalny plan leczenia dopasowany do potrzeb i oczekiwań Pacjenta.

Umów wizytę