Jak wyleczyć łupież?

Białe płatki spadające na ramiona lub tłuste, żółtawe łuski – w ten sposób łupież objawia się najczęściej. Choroba stanowi problem nie tylko zdrowotny: może obniżać jakość życia, wykluczać z życia społecznego, negatywnie wpływać na samopoczucie i być powodem izolacji. Leczenie łupieżu obejmuje przede wszystkim zmniejszenie populacji grzybów Malassezia na skórze głowy – zwykle za pomocą dedykowanych szamponów. Jednak łupież ma tendencję do nawracania, niezbędne może więc okazać się wprowadzenie pewnych zmian w stylu życia i pielęgnacji. 

Leczenie łupieżu – środki miejscowe i terapia ogólna

Terapia łupieżu jest czasochłonna i wymaga cierpliwości. Schorzenie ma tendencję do nawracania, dlatego po ustąpieniu objawów Pacjent powinien stosować profilaktykę, która zapobiegnie ponownemu wystąpieniu choroby. W większości przypadków regularne stosowanie szamponu przeciwłupieżowego połączone z delikatną pielęgnacją skóry okazuje się wystarczające. W bardzo nasilonych odmianach choroby niezbędne może być wdrożenie leków doustnych.

Środki miejscowe

Produkty zawierające substancje zwalczające łupież zwykle przybierają formę szamponów, które stosuje się 3-4 razy w tygodniu przez około miesiąc. Szampon należy dobrze spienić, wmasować w skórę głowy i pozostawić go na 5-7 minut. Po tym czasie produkt trzeba obficie spłukać wodą. Po ustąpieniu objawów szampon przeciwłupieżowy stosuje się profilaktycznie raz w tygodniu, pamiętając o tych samych zasadach jego aplikacji. 

Jeśli skóra wymaga mycia częstszego niż mycie produktami leczniczymi, powinno się dodatkowo wdrożyć kojący szampon zawierającym łagodne detergenty. Więcej o doborze odpowiedniego szamponu przeczytasz tutaj: https://drzakrzewski.pl/blog/20,jak-dobrac-szampon-do-skory-glowy.

Środki miejscowe stosowane w szamponach dedykowanych leczeniu łupieżu dzieli się na:

Preparaty przeciwgrzybicze

Stanowią podstawę leczenia łupieżu, ponieważ zmniejszają populację grzybów z gatunku Malassezia odpowiedzialnych za rozwój choroby.

• dwusiarczek selenu,
• pirytionian cynku,
• imidazole (klotrimazol, flutrimazol, ketokonazol),
• pirokton olaminy,
• cyklopiroksolamina.

Preparaty keratolityczne

Ich zadaniem jest usunięcie zrogowaciałego naskórka. Mają działanie złuszczające i pozwalają na zmiękczenie mocno przylegających łusek, dlatego stosuje się je głównie w terapii łupieżu tłustego i azbestowego. Do najważniejszych substancji keratolitycznych zalicza się:

• mocznik,
• dziegcie,
• kwas salicylowy,
• siarka i jej pochodne. 

Długotrwałe stosowanie środków keratolitycznych może prowadzić do ścieńczenia naskórka i zaburzenia jego funkcji ochronnych. Z tego względu należy używać ich zgodnie z zaleceniem lekarza.

Preparaty cytostatyczne

Środki miejscowe z siarczkiem selenu i dziegciem mineralnym regulują proces odnowy komórkowej skóry, który w przebiegu łupieżu zaburzony jest przez grzyby z gatunku Malassezia. W wyniku łupieżu proces ten skraca się z 28 do 7-15 dni, prowadząc do łuszczenia się skóry. Środki cytostatyczne mają za zadanie przywrócić prawidłowy cykl życia komórek.

Środki miejscowe stosowane w terapii łupieżu oprócz właściwości przeciwgrzybiczych, cytostatycznych i keratolitycznych powinny także działać łagodząco i kojąco na skórę głowy. Ważnym aspektem jest wsparcie równowagi mikrobiomu skóry, regulowanie produkcji sebum oraz nawilżenie chorobowo zmienionej skóry. 

Leki doustne

W ciężkich przypadkach, gdy brak jest poprawy po leczeniu miejscowym, lekarz może zastosować leki doustne przeciwgrzybicze (takie jak flukonazol i itrakonazol).

Leczenie łupieżu – rola pielęgnacji skóry i stylu życia

Choć leki miejscowe, a niekiedy także doustne, są kluczowe w leczeniu łupieżu, pewne czynniki mogą nasilać objawy choroby i prowokować jej nawroty. Jeśli terapia nie przynosi rezultatów lub po ustąpieniu objawów łupież pojawia się ponownie, warto przyjrzeć się swojemu stylowi życia i pielęgnacji skóry głowy i włosów.